Monday, January 5, 2009

Μια ανάσα, μια πνοή

Μια ανάσα, μια πνοή


Ε, τώρα αν σας πω ότι ένα φτωχό ντοκιμαντέρ Μade in Greece με τον τίτλο «Πάρβας- Άγονη γραμμή» με σκηνοθέτη τον «άγνωστο» Γεράσιμο Ρήγα, είναι καλύτερο από το βαρύ πυροβολικό του Βενιαμίν Κουμπιά, από τη σκηνοθεσία του «Seven» Ντέιβιντ Φίντσερ και από τον Βig Star Μπραντ Πιτ, θα με πιστεύατε; Φυσικά όχι. Κι εγώ στη θέση σας δεν θα με πίστευα. Αυτό όμως το υποκειμενικό, το εμφυτευμένο από χιλιάδες φορτωμένες προκαταλήψεις στο μυαλό του καθενός, δεν ακυρώνει ένα και αληθινό γεγονός. Ναι, ο ρακένδυτος Πάργας από την Αμοργό είναι ο αληθινός Βενιαμίν Κουμπιάς. Δηλαδή αυτό με το οποίο ο Φίντσερ με δεκάδες εκατομμύρια δολάρια επιχειρεί να εντυπωσιάσει τον αμφιβληστροειδή διηγούμενος την ιστορία μιας απλής, ανυπεράσπιστης ψυχής, το μεταδίδει με σεμνότητα και ήθος μοναδικό ένας Έλληνας που ουδέποτε θα δρασκελίσει το κατώφλι του Χόλιγουντ ως σκηνοθέτης μοναδικός! 

Τι θέλω να πω; Έναν κανόνα γενικό. Πως, δηλαδή, εκείνο που προέχει και που μετράει στο ζύγι δεν είναι οι προθέσεις, τα ονόματα και η καταγωγή. Σε αντίθετη περίπτωση και χωρίς να το θέλουμε, μετατρεπόμαστε σε παπαγάλους ενός ιδιότυπου και άκρως διαδεδομένου καλλιτεχνικού ρατσισμού. Αγράμματοι και ημιμαθείς. Εκείνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα το τελικό. Και πάνω απ΄ όλα το κρίσιμο ερώτημα είναι ένα και μοναδικό. Αν το τελικό αποτέλεσμα ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές που εξ αντικειμένου θέτει ο κάθε δημιουργός. Από τον ξυλουργό μέχρι τον κινηματογραφιστή. Που πάει να πει πως ο Φίντσερ ανέβασε ψηλά τον πήχυ των προσδοκιών. Η ταινία του όμως σέρνεται στην άδεια περιγραφή. Αντίθετα ο Ρήγας κατεβάζει τον πήχυ, ως όγκο παραγωγής, με αποτέλεσμα η ταινία του να φαντάζει σαν ένα στιχάκι και μια ζωγραφιά λαϊκή. Και για να μη παρεξηγηθώ, υπενθυμίζω κάτι πρόσφατο και κινηματογραφικό. Το «Wall-Ε» ας πούμε, δηλαδή κινούμενα σχέδια και χάρτινο Αnimation, είναι κλάσεις ανώτερο από τον Βενιαμίν Κουμπιά. Επειδή ολοκληρώνει με επιτυχία και πρωτοτυπία αυτό που θέλει να πει και επειδή προθέσεις και αποτελέσματα πορεύονται μαζί. Καταλάβαμε; 

Ο Ρήγας λοιπόν. Ευαίσθητος και σκεπτόμενος κινηματογραφιστής. Ταπεινός, σεμνός, διακριτικός και προσκυνητής. Να αποτυπώσει τον ψίθυρο της λαϊκής ψυχής. Όπως ο ζωγράφος ο λαϊκός, ο τροβαδούρος της καθημερινής ζωής. Μόνος με τα χειροποίητα «εργαλεία» του και με τη χειροποίητη σκηνοθεσία του. Κάθε ξημέρωμα να παρακολουθεί μιαν απλή διαδρομή. Έναν γέρο της Χώρας της Αμοργού, Πάρβας ήταν το όνομά του. Να ανοίγει το καφενείο του, να φτιάχνει τον καφέ του να υποδέχεται τους ελάχιστους εναπομείναντες πελάτες του, να σκάβει το χωράφι του και να πηγαινοέρχεται γύρω απ΄ αυτόν τον «ασήμαντο» άξονά του. Η ασήμαντη ζωή μιας ασήμαντης ευάλωτης, λαϊκής ψυχής. Ακόμα και η τελευταία του πνοή, ασήμαντη κι αυτή. 

Όπως λέει και ο Ποιητής, θα πεθάνουμε, είναι σίγουρο από την πρώτη στιγμή. Σημασία έχει ενδιαμέσως τι θα κάνουμε για να δικαιώσουμε την επίσκεψή μας σ΄ αυτήν τη Γη. 

Σας βεβαιώ. 

Ο Πάρβας, όπως και η ταινία που ταυτίζεται μ΄ αυτόν, γι΄ αυτό είναι σημαντική, είναι ο κύκλος της αυθεντικής, ασήμαντης, λαϊκής, διαδρομής! 

Δημήτρης Δανίκας 
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4498070

No comments:

Post a Comment